ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ
Όπως σε όλα τα χωριά, έτσι και στα Σιάννα, τα πανηγύρια έχουν ιδιαίτερη σημασία και εορτάζονται δεόντως. Κάποια απο αυτά έχουν θρησκευτκό χαρακτήρα και κάποια πολιτιστικό.Η αρχή γίνετε την Λαμπρή Παρασκευή,στο μοναστήρι της Ζοωδόχου Πηγής στην περιοχή Στελίες, όπου οι χωριανοί επισκέπτονται το μοναστήρι απο το πρωί, ετοιμάζουν τα φαγητά τους μετά την δοξολογία, ψήνουν τα κρέατα τους στης ψησταριές και γευματίζουν κάτω απο τους μουσικούς ήχους της ορχήστας που παίζει. Το γλέντι έχει κέφι όλοι τυην ημέρα και συνεχίζετε το βράδυ στο χωριό.Το πρώτο Σάββατο μετά της Αναλήψεως, γίνετε το πανηγύρι στην παραθαλάσσια περιοχή Μονοσύρια, στο μοναστήρι του Άη Γιωργιού. Η διοργάνωση γίνετε απο τον Πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού και η επιτυχία του είναι μεγάλη με αποτέλεσμα το γλέντι να κρατάει ώς το πρωί. Η περιοχή είναι μαγευτική, με το ηλιοβασίλεμα να ανταμοίβει όλους τους επισκέπτες.
Φυσικά το μεγάλο πανηγύρι είναι ο εορτασμός του πολιούχου του χωριού, του Αγίου Παντελεήμονα. Η γιορτή γίνετε στην πλατεία του χωριού στις 26 & 27 Ιουλίου και το γλέντι είναι διήμερο.Ένα μεγάλο πολιτιστικό γεγονός στο χωριό, είναι η γιορτή μελιού & σούμας που διοργανώνετε κάθε χρόνο το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου απο το σύλλογο. Η γιορτή είναι αφιερωμένη στην ανάδειξη των τοπικών προϊόντων του χωριού και στην ενημέρωση των επισκεπτών για την θρεπτική αξία αυτών.
Σιαννίτικη κατοικία
Τα παλιότερα σπίτια ήταν μονόχωρα. Βασικό δομικό υλικό ήταν η πέτρα και το χώμα. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε και το τσιμέντο με τον ασβέστη. Ως υποστηρίγματα της οροφής, χρησιμοποιούνταν κορμοί δέντρων, κατα προτίμηση τα κυπαρίσια και ονομάζονταν κορφάδια. Πάνω απο αυτά τοποθετούνταν κομμένα ξύλα, οι σκίζες, μετά οι πικροδάφνες για να συγκρατούν το χώμα αλλά και γιατί ήταν εντομοαπωθητικό και τέλος, έπεφτε απο πάνω η
πατελιά, ένα χώμα που έχει την ιδιότητα να μην απορροφάει το νερό. Το στρώμα αυτό της πατελιάς απαιτεί ετήσια συντήρηση, καθαρισμό(ξύσιμο) και επίστρωση με λίγη ποσότητα πατελιάς και ονομάζεται πατέλιωμα. Όλο αυτό ονομάζεται γώμα και στηρίζεται απο τον μεσσιά που είχε αντίθετη φορά απο τα κορφάδια ο οποίος ήταν διακοσμητικός με διάφορα σκαλίσματα. Εσωτερικά, στην μία μπροστινή γωνία ήταν η τσιμιά(τζάκι) με πέτρινο καπνοδόχο που λέγεται αλαφάντης. Στο μέρος πάνω απο τον χώρο της φωτιάς, υπήρχε ένα εμποτισμένο ύφασμα, η τσιμιομαντήλα. Στην άλλη γωνία υπήρχε η πάγκα, που χρησιμοποιούνταν για κρεββάτι και ο χώρος κάτω απο αυτήν, καθώς ήταν υπεριψομένη, φυλάσσονταν τα πυθάρια με το λάδι, το κρασί και οι ταμιτζάνες με την σούμα. Στην άλλη άκρη τους, συνήθως, υπήρχει χώρος για τα οικιακά ζώα (κατσίκες, μουλάρια, πρόβατα, κ.α.). Μετέπειτα ο συγκεκριμένος χώρος μετατραπόταν σε αποθηκευτικός χώρος, το κελί. Δίπλα, ψηλότερα απο το έδαφος και λίγο κάτω απο την οροφή, διαμορφωνόταν ένα ξύλινο σανιδωτό επίπεδο, ο παταρός, ο οποίος χρησίμευε για την αποθήκευση διαφόρων πραγμάτων (γεωργικά εργαλεία, άχυρο). Ως αποθηκευτικοί χώροι
χρησίμευαν και οι πάγκοι, κυρίως για την παραγωγή (σιτάρι, χαρούπια, κ.α.) και για τα ρούχα. Άλλα έπιπλα του σπιτιού ήταν η σταμνοθήκη, η πιατοθήκη, το γιαλικό και ο σουφράς με τα σκορμάλια ήταν το τραπέζι τους. Αρκετά σπίτια είχαν αυλή, την οποία στόλιζαν με λουλούδια φυτεμένα σε αυτοσχέδιες γλάστρες κυριώς σιδερένιους τενεκέδες. Οι αυλές πολλές φορές περιεβαλόταν απο τοίχο με είσοδο μια καγκελόπορτα, την μακέλα, ενώ διάθεταν και τον παραδοσιακό ξυλόφουρνο για το ψήσιμο του ψωμιού και του φαγητού. Ένα άλλο αξιοσημείωτο μέρος του σπιτιού ήταν ο αουμάς, ένα σπιτάκι μικρό δίπλα στο σπίτι όπου εκεί ήταν οι κότες για το καθημερινό φρέσκο αυγό. Σήμερα, λίγα είναι τα σπίτια που διασώζονται με αυτήν την μορφή και σίγουρα κάποια μέρα θα έχουν αντικαταταθεί απο τα νέα και μοντέρνα.
